Ik keek eerst alleen om het hoekje
Het onvermijdelijke moment brak jaren geleden aan… de reis naar mezelf. Het was in het begin vooral een zoektocht. Op zoek naar delen in mezelf waar ik nog onverwerkte ervaringen had opgeslagen. Ik voelde ze als blokkades in mijn lichaam doordat ik niet altijd kon doen wat ik wilde doen of energie tekort kwam. In deze zoektocht was mijn hoofd leidend en was ik naarstig op zoek naar de ruimtes – ik noem het de kamers in mezelf – waar ik bewust en onbewust pijnlijke ervaringen had weggestopt. Steeds als ik een kamer vond opende ik de deur en keek met mijn hoofd om het hoekje naar binnen. Mijn gedachten gingen altijd al snel en ook dan had ik snel het inzicht wat er ontbrak of nodig was. Zo die trigger was ook weer opgelost, dacht ik dan en ging weer verder.
De trigger was er nog…
Echter, later werd ik in dezelfde of soortgelijk stresssituaties toch weer getriggerd en ging de gedachte die ik eerder had in rook op. Er bleek dus nog steeds een deel van de pijn over de ervaring te zitten.
Hmmm… heb ik dan niets opgelost of geleerd? ging er door mijn hoofd.
Later, na mijn ervaringen met het bewust toepassen van de ademhaling, zoals de harmoniserende ademhaling binnen Breathfulness, ging ik anders handelen. Mijn zoektocht is nu een ontdekkingstocht geworden, wel nog steeds op weg naar kamers in mezelf waar nog pijnlijke ervaringen zitten. Een ontdekkingstocht waar ik de ademstroom zeker een plaats in geef. Het lukt me nu als ik bij een kamer kom om niet alleen de deur te openen en mijn hoofd om het hoekje te steken, maar daadwerkelijk naar binnen te gaan. En daar zit hét verschil: ik ga ermee in contact, ik laat het gevoel toe, omarm wat er is en opkomt en word me bewust wat er eventueel werkelijk nog nodig is om het volledig te integreren. En als dat gelukt is, blijkt dat de muren van de kamer weggevallen zijn. Ik ervaar dat doordat ik meer ruimte in mezelf voel, mijn energie beter stroomt, er meer contact is met mijn binnenwereld (mijn hoger bewustzijn) en ik ook geen energie meer verlies om de muren omhoog te houden.
Een diep vertrouwen
Ik geloof volledig in de weg van de ademstroom, want deze vindt altijd plaats in het nu, dus er gebeurt steeds wat ik nu nodig heb. Ik kan dat toelaten, ook al begrijpt mijn hoofd het niet altijd op dat moment. Ik kan het toelaten, omdat ik inmiddels weet dat de ademstroom vanuit liefde voor mij bezig is met een diepgaand helings- en opschoningsproces dat leidt tot leven vanuit een verruimder bewustzijn.
Daar ligt voor mij de weg naar vrijheid, naar bevrijding van mijn innerlijk. Het afbreken van de muren door niet alleen op mentaal (hoofd) vlak bewustwording te creëren, maar het ook op de gevoelslaag te doorleven. Elke stap die ik hierin maak, elke kamer die ik afbreek is een stap verder naar nog meer leven vanuit mijn kern, mijn essentie. Dagelijks ben ik blij dat ik de adem ontdekt heb én gebruik. Het sluit zo aan bij een van mijn basis vooronderstellingen; ademen is leven, en leven is ademen. Ademen en het leven ten volle beleven zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ben ik daar op een bepaald moment mee klaar? Nee, zolang ik leef heeft mijn adem bewuste aandacht nodig, maar er is een moment gekomen dat dit een natuurlijk onderdeel van mijn leven is geworden. Ik doe het niet meer vanuit het mentale, vanuit discipline, maar vanuit de ervaring dat dagelijkse ademvoeding essentieel is om vanuit mijn essentie te leven.